Писмо напишано од млада жена било објавено од нејзиното семејство на социјалните мрежи само неколку часа по нејзината смрт. Холи Бучер напиша писмо до светот за тоа како да го цениме секој ден од животот, додека ја чекала нејзината смрт. 27-годишната девојка починала од Јуингов сарком, рак на и околу коските. Г-ѓа Бучер од Графтон, Нов Јужен Велс, напиша дека е чудно да се прифати смртта на млада возраст, бидејќи таа се замислувала на стари години.
Холи напишала: „Така е со животот, тој е нежен, скапоцен, непредвидлив и секој ден е подарок, а не дадено право. Деновите отчукуваат и вие очекувате дека ќе продолжат додека не се случи неочекуваното. Имам 27 сега. Не сакам да си заминам. Го сакам мојот живот.“
Младата жена напишала дека сака луѓето да престанат да се грижат за „бесмислените стресови во животот“, како што е гужвата во сообраќај или опуштен стомак и да помислат на некој што се соочува со предизвикувачки проблеми.
„Оставете ги сите тие ср***…тоа е толку безначајно кога го гледате животот како целина. Земете здив од свежиот воздух во белите дробови, погледнете колку е сино небото, колку се зелени дрвјата … размислете колку сте среќни да бидете во можност да го направите токму тоа – да дишете.“, додава Холи во нејзиното писмо.
Бучер ја претставувала државата во сквош и хокеј, вели дека го гледала нејзиното тело како пропаѓа и ги потсети луѓето да бидат благодарни ако тие не страдаат од болести кои се опасни по животот. Сакајќи луѓето да го ценат времето повеќе, 27-годишната жена напишала дека луѓето треба „да го споделат своето време“ со пријателите и семејството и да користат пари за искуства, наместо да купуваат нова облека.
Холи продолжува: „Не пропуштајте искуства, бидејќи ги потрошивте сите ваши пари на материјалите ср***. Уживајте во моментите, наместо да ги фаќате преку екранот на вашиот телефон. Животот не е наменет да се живее преку екранот, ниту пак е да се добие совршена фотографија … уживајте во проклетите моменти луѓе! Престанете да се обидувате да ги опфатите за сите други. Донацијата на крв … ми помогна да останам жива уште една година – една година ќе бидам вечно благодарна што можев да ја поминам овде на земјата со моето семејство, пријателите и кучето. Една година имав некои од најголемите моменти од мојот живот.“
