Островот Чеџу во Јужна Кореја е познат по својот вулкански пејзаж од кратери, пештерите направени од лава и одморалиштата на плажите и ова е без сомнение една од најубавите дестинации во државата.
На островот исто така живеат „Хаенјео“, сирените во реалниот живот.
Хаенјео или „морски жени“ се постари жени, некои во нивните 80-ти години, кои живеат на островот и редовно нуркаат и до 10 метри во морето за да соберат школки, ракови, морски ежови и октоподи. Иако звучи како пријатно нуркање, традицијата постоела пред да биде достапна опремата за нуркање, а морските жени никогаш не користеле опрема за доплнителен кислород.
Оваа фасцинантна традиција на островот Чеџу датира од 434 н.е. Првично се сметала за машка професија, но до 18-тиот век сите нуркачи биле жени. Постојат неколку објаснувања за тоа како оваа традиција се претворила од машки во женска активност.
Еден податок во историските записи сведочи дека во 17 век многу мажи загинале на море поради војни и риболовни несреќи, така што жените морале да го преземат нуркањето. Друго објаснување е дека иако мажите биле регрутирани во царската армија, жените сè уште биле обврзани да плаќаат големи даноци. За да можат да се прехранат себе и своите деца и да ги платат даноците, тие почнале да нуркаат. Дури и бремени жени нуркале во ледените води.
Во минатото морските жени го задржувале здивот под вода и по 2 минути на секое нуркање, нуркале до 7 часа на ден, 90 дена во годината, правејќи уникатен вербален звук кога повторно излегувале на површината.
Морските жени имаат големо познавање за морето и морскиот живот. За да потонат побрзо, тие носат тегови од олово, врзани за нивните половини.
Лебдечка направа наречена „тевак“ останува на површината на водата со мрежа која виси и каде што се складира уловот. Многу од нив користат разни алати за да бараат ракови и да ги извлечат од пукнатини на морскиот под.
Бројот на морските жени се намали на околу 4.500, од 26.000 во 1960-тите, со тоа што 84% од нив се на возраст од 60 или повеќе години.
