Пет метри под пистата на аеродромот во Сараево има дел од тунелот кој бил ископан за време на опсадата на Сараево за да се достават резервите во отсечениот град. Цели четири години овој тунел долг 800 метри бил единствената поврзаност на градот со надворешниот свет.
Во пролетта 1992 година, кога српските сили го опколиле Сараево, главниот град на Босна и Херцеговина и почнале да го бомбардираат со артилериски и снајперски оган, околу триста илјади граѓани се нашле во заробеништво. Биле блокирани сите пристапни патишта до градот со што се намалиле испораките на храна и лекови. Исто така немало вода во градот, електрична енергија и греење. Бидејќи луѓето гладувале ОН преговарале со Србите и го обезбедиле аеродромот за да може да се донесе хуманитарна помош. Но, сепак оваа помош не била доволна за целото население.
Жителите на Сараево не можеле да излезат од градот затоа што постоела опасност да бидат застрелани од снајперисти. Сепак тие сакале да најдат начин да стигнат до населбата Бутмир. Еден босански градежен инженер, Неџад Бранковиќ, ги подготвил плановите за тунелот што ќе ги поврзува двете предградија.
Изградбата на тунелот започнала во јануари 1993 година и продолжила во наредните шест месеци. Работниците, кои работеле во 8-часовна смена, почнале да копаат од двата краја со лопати додека двата краја не се сретнале во центарот, под пистата на аеродромот во Сараево. Првично, работата ја извршувале мажи од босанската армија, но подоцна биле донесени рудари од централна Босна. Овие луѓе биле платени во цигари – една кутија дневно. Цигарите биле ретки, скапи и биле високо ценети предмети за размена.
Во тунелот се влегувало преку една обична куќа во близина на аеродромот, која му припаѓала на Бајро Колар, во Бутмир, а во Добриња влезот бил во една гаража во станбена зграда. Секојдневно меѓу три и четири илјади луѓе и триесет тони разна стока поминувале низ тунелот. Првично, набавките требало да се носат рачно или на грбот на војниците, додека не се поставила железничка пруга со вагони што ги туркале мажите. На крај, преку тунелот се поставил нафтовод, електрични кабли и телефонска линија. Самиот тунел е висок 1,5 метар. Бидејќи немало вентилација, воздухот бил застарен, принудувајќи ги сите да носат маски.
Кога Србите дознале за тунелот во 1994 година, тие се обиделе да го уништат со интензивирање на бомбардирањето во областа каде што претпоставувале дека биле влезовите. По завршувањето на војната, тунелот бил во лоша состојба и поголемиот дел од него се распаднал и се поплавил. Но, благодарение на Бајро Колар, низ чија куќа тунелот бил ставен на бутмирската страна, бил зачуван краток дел од тунелот и околу него се изградил музеј.
Денес, тоа е една од најпосетените места во градот, со стотици посетители дневно.
Отсекогаш ве мачеле големите прашања? Верувате дека светот не е толку едноставен и дека постојат и работи кои не ги гледаме? На вистинското место сте. Посетете го каналот Мистерии и урбани легенди.
