Напред-назад… Напред-назад. Внатре-надвор, малку на лeво, малку на десно… Taa ја чувствуваше потта по челото, меѓу градите и по грбот. Беше скоро при крај на силите, а тој во екстаза, со насмевка на лицето ѝ го следеше секое движење. Напред-назад, напред-назад, повторно и повторно. Срцето ќе и прснеше, лицето ѝ беше црвено, таа почна да дише гласно. Потоа почна да дише сѐ посилно и посилно. На крај, тотално истоштена, таа извика:
– Добро бе копиле, не знам да паркирам паралелно, паркирај ти штом толку знаеш!
