Витали Мански е познат руски филмски и документарен режисер кој долго време бил заинтересиран за животот на луѓето во Северна Кореја. Тој, како и многу други луѓе, не можел да разбере како во 21 век, може да има земја која изгледа како сцена од 1984 година на Џорџ Орвел.
Еднаш, Манкси успеал да се состане со официјални претставници на Демократската Народна Република Кореја. Тие му понудиле на режисерот шанса да работи на филм. Се разбира, Витали се согласил, но не со цел да ја исполни наредбата, туку да разбере како навистина се живее во најизолираната земја во светот.
Властите на Северна Кореја планирале да направат филм што ќе му ја покаже на светот сликата за среќно семејство и нивниот добар живот. Тие подготвиле сценарио за 8-годишно девојче од Пјонгјанг која на Денот на блескавата ѕвезда (годишнината од раѓањето на Ким Џонг-Ил) се подготвува да се приклучи на Корејската детска унија. Официјалните лица му го дале сценариото на Витали Мански и го опколиле режисерот со супервизори кои го проверуваат снимениот материјал секој ден. Јанг Зин-Ми ја добила главна улога и таа и нејзините родители исто така го добиле сценариото.
Витали бил сведок на внимателно кореографирана слика за среќен живот. Главните ликови биле преместени од еден стан во близина на железничката станица до убава куќа во центарот на главниот град. Сепак, куќата била само реквизит – дури и подови не биле поставени правилно таму. Линолеумот бил над бетонскиот под. Плакарите биле празни, никој не ја користел бањата, а куќата пред онаа за снимањето немала ниту влез.
Таткото бил новинар, но го претвориле во инженер на успешна фабрика која произведува соино млеко. Дури и семејните фотографии биле фотографирани со лажна заднина. Но, шоуто било многу поголемо отколку што изгледало. „Сите жители на Пјонгјанг се само експонати. На пример, има тревници насекаде и рано наутро или вечер по работа, луѓето само седат таму и бараат мали парчиња ѓубре“, се сеќава Мански.
Значи, ако планот на властите во земјата успеал, нивниот документарец би бил совршен пропаганден материјал. Но, планот на рускиот режисер бил многу поинаков.
Камерманот снимил сè скришно настрана од пишаното сценарио. Снимале од нивниот прозорец на собата затоа што не смееле да излегуваат надвор без нивните супервизори.
Секој ден, снимателот се жалел дека има проблеми со стомакот и го копира тајно снимениот материјал на друга мемориска картичка. Директорот и екипата биле под постојан притисок и го криеле неофицијалниот материјал и знаеле дека ако материјалот бил откриен, последиците би биле многу драматични. Непосредно пред да пристигнат, еден млад Американец бил осуден на 20 години затвор, кој се обиде да изнесе постер на водачот на земјата надвор од земјата. Но, Мански не бил осомничен за нешто слично, па 26 дополнителни минути со коментарите на режисерот го направиле филмот спротивен на она што требал да биде.
Режисерот изјавил дека откако бил во земјата имал повеќе прашања отколку што имал пред да ја посети. Тој вели дека луѓето не биле несреќни, туку едноставно не знаеле дека постои нешто друго.
„Мислев дека тоа е систем изграден врз страв и потиснување, дека луѓето сфаќаат што се случува. Но, откако го видов, знам дека луѓето не само што не го сфаќаат, но дури и не размислуваат за тоа … Јас еднаш разговарав со тренер на тигри и тој ми објасни дека кога ќе се роди тигар во циркусот, тој не знае дека е тигар. Така расте, има канџи, заби и може да скокне, но не е свесен дека е тигар.“ Ова е интересна споредба направена од самиот режисер.
Еве уште неколку факти за Северна Кореја кои режисерот ги објаснил во неколку интервјуа:
- Освен семејството што е прикажано во филмот, тој не видел ниту мајки или татковци кои шетале со своите деца.
- Некои работници живеат во фабриките, а децата спијат во училиштата.
- Мажите во Северна Кореја служат 10 години во војската. И еден од ретките денови кога можат да ги видат своите семејства е Цветното шоу. Мажите не можат да останат сами со своите семејства, но тие можат само да ги видат во јавноста за време на шоуто.
- Луѓето носат вештачко цвеќе на споменици. Кога има премногу цвеќиња, специјални возила ги собираат и ги враќаат во продавниците.
- На странци не им е дозволено да го користат метрото на Северна Кореја. На режисерот му било дозволено да го користи само за 2 станици за да ја снима потребната сцена.
- Нема реклами на локална телевизија и радио. Постојат само 2 канали кои само емитуваат емисии за лидерот.
- Постојат 2 весници. Првата страница секогаш покажува голема слика на лидерот. Другите покажуваат помали лидери и приказните за нивните победи. На крајот на весникот, постојат информации во мал фонт за настани во други земји – авионски несреќи, штрајкови и други проблеми.
- Никој досега не се бакнал во севернокорејски филм.
Мански заклучува: „Луѓето таму се родени во оваа реалност. Нивните предци живееле во неа и немаат никакви информации дека животот може да биде поинаков. Тие не патуваат насекаде и немаат пристап до интернет. Не мислам дека имаат страв. Страшно е што тие повеќе не се плашат.“
