Калифот имал сè за што може да сонува еден човек – моќ, нереално богатство, преданици. Но, уживајќи во сето ова, калифот одеднаш сфатил дека неговиот живот е празен и бесцелен. Тој не го гледал повеќе значењето на неговото постоење во овој свет.
Деновите станале сиви и монотони. Советниците на калифот се обиделе да му го свртат вниманието кон државните работи, мудреците и патниците му раскажувале прекрасни приказни за далечни земји и неверојатни чуда. Но, сè било залудно. Калифот гледал мрачно и апатично и изгледал се порамнодушен кон светот околу него. Неговиот живот бил толку досаден и бесмислен … Очајно се обидувал да најде излез.
Еден ден, еден патник му кажал на калифот за стар пустиник, кој ја открил големата тајна на животот – знаел што значел животот.
Кога го слушнал ова, за прв пат по многу години, очите на калифот светнале и срцето почнало брзо да му чука. Тој веднаш се подготвил за патот и ги предупредил дворјаните дека е на долг пат и го земал со себе само својот стар верен слуга кој бил со него уште од детството.
Калифот и слугата тргнале на својот пат. За да стигнат до далечната земја каде што живеел пустиникот, морале да поминат низ пустината. И таа, како што било познато, ги казнувала оние што не ја почитувале.
Бидејќи немале возач, двајцата патници брзо се изгубиле, а за време на песочна бура ги изгубиле камилите и најголемиот дел од нивниот багаж. Единственото нешто што им останало бил кожен мев со малку вода.
Во пустината било многу топло и неопислива жед почнала да ги мачи двајцата патници. Во еден момент стариот слуга паднал на земјата, а од исцрпеност и жед ја изгуби свеста. Калифот, исто така, бил измачуван од жедта и и на границата на неговите сили. Тој се загледал во кожниот мев во кој била скапоцената вода. Му требала само една голтка вода!
Но, во овој момент, гледајќи го својот слуга како беспомошно лежи на песокот, одеднаш почнал да размислува. Овој човек, кој многу години му служел верно и го следел на ова патување, сега ќе почине тука во оваа далечна пустина, исполнувајќи ја својата должност кон својот господар. Зарем тој не заслужил благодарност во последните минути од неговиот живот … Калифот сфатил дека многу години овој човек му бил корисен и никогаш не добил благодарност и добри зборови.
Потоа ја зеде последната преостаната вода и ја сипал во устата на стариот човек. Недолго потоа, слугата се опоравил и заспал. Неговото лице било мирно и спокојно. А калифот почувствувал неверојатно чувство на радост и вистинска среќа што никогаш претходно не ја почувствувал.
И во тој момент се случило чудо! Почнал да врне пороен дожд! А во оваа пустина имало дожд само еднаш во неколку години.
Слугата се разбудил и се загрижи за својот господар: „Господару, прости ми за мојата слабост. Сега се чувствувам подобро и можеме да продолжиме понатаму.“
„Не!“, калифот одмавнал со главата.
„Не ми треба повеќе средба со тој пустиник. Не ми требаат неговите откровенија. Господ ми ја откри најголемата мистерија на животот – отворете го срцето кон ближниот и сакајте го како самиот себе.“, рекол калифот.
