Животот е трка за некои луѓе: трка за унапредување на работа, за совршено тело, за шопинг попуст. Во оваа луда потрага, немаме резервна минута за да паузираме, да разгледаме околу себе и да кажеме: „Животот е толку убав!“ Може да се случи тоа чувство на хармонија никогаш да не допре до нас, а понекогаш доаѓа кога е премногу доцна. Кога имаме 83 години, например. Ова е писмо од една старица до нејзината пријателка во кое што таа имплицира да го живееме животот што е можно поскоро и пред да биде предоцна.
„Драга Берта,
Читам повеќе и помалку бришам прашина. Јас седам во дворот и се восхитувам на погледот без да се нервирам за плевелот во градината. Јас поминувам повеќе време со моето семејство и пријатели и помалку работам. Секогаш кога е можно, животот треба да биде модел на искуства за арома, а не за издржување. Се обидувам да ги препознаам овие моменти сега и да ги негувам.
Јас не „чувам“ ништо. Ние го корстиме кинескиот сервис и кристалите за секој посебен настан, како што се губење на некој килограм, поправка на мијалникот, или првото цветање на Амарилис. Јас го носам моето убаво палто кога одам на пазар. Мојата теорија е ако изгледам добро ќе можам и да си ја платам мојата торба со намирници.
Јас не го чувам мојот скап парфем за посебни забави, туку го носам насекаде, во продавницата и кога одам во банка. „Еден ден“ и „еден од овие денови“ губат контрола врз мојот вокабулар. Ако вреди да се види, да се слушне или да се прави, сакам да го видам и слушнам и да го направам тоа сега.
Не сум сигурна што другите би направиле ако сфатат дека нема да се тука утре и дека земаат се здраво за готово. Мислам дека би ги викнале членовите на семејството и неколку блиски пријатели. Можеби би повикале неколкумина поранешни пријатели да се извинат и да ги тргнат оградите за минатите препирки. Сакам да мислам дека ќе излезат на кинеска вечера или која и да е нивната омилена храна. Претпоставувам…Никогаш нема да знам.
Тоа се оние мали нешта оставени незавршени кои ќе ме налутат ако знаев дека моите часови се одбројани. Лута, затоа што немав напишано одредени писма што сакав да ги напишам еден од овие денови. Лута затоа што не им кажував на мојот сопруг и на родителите доволно често колку навистина ги сакам.
Се трудам многу да не го одложувам, да го задржувам или да штедам нешто што ќе додаде смеа и сјај во нашите животи. И секое утро кога ги отворам очите, си велам дека е посебно. Секој ден, секоја минута, секој здив навистина е дар од Бога.
Можеби нашиот живот се покажа како песна различна од она што го сакавме. Но, сѐ додека сме тука, ние сè уште можеме да танцуваме.“
Дали исто така имате навика да трчате низ секоја минута од вашиот живот? Споделете го вашето мислење во коментарите подолу и да го пронајдеме нашиот пат кон хармонија заедно!
