Во 1942 година ситуацијата на западниот фронт за Обединетото Кралство била катастрофална. Германската флота повторно ѝ предизвикала значителни загуби на Кралската морнарица. Моќната индустриска база на Германија ѝ овозможила на земјата брзо да ги врати своите технолошки загуби, додека Британија, која влегла во војна со недоволна подготвеност, верувала дека дури и најлудите идеи би можеле да ѝ помогнат да се соочи со непријателот.
Една од овие идеи е создавање на носач на авиони чиј градежен материјал е мраз – привремена замена на челик, чиј дефицит во тоа време го достигнал својот врв. Познато е дека во 1942 година оваа идеја беше дискутирана во највисоките кругови на Обединетото Кралство, вклучувајќи го и Винстон Черчил, кој во тоа време бил премиер.
Биле изработени два пристапи за создавање на носач на авиони. Првиот, најевтиниот бил да се исече голема санта мраз и да се стави опремата на нејзината површина. Се претпоставувало дека таквите бродови, кои се екстремно евтини, ќе бидат искористени за брзи воздушни операции против стратешките цели на непријателот. Носачот од санта мраз исто така, морал да биде опремен со одбранбени системи, живеалишта и мотор за контрола на кормилото. Времето да се користи како брод би било ограничено на неколку месеци.
Вториот пристап вклучувал создавање на носач на авиони на претходно подготвени ледени блокови, вклучувајќи и цевки за ладење, кои ќе му овозможат на бродот да не се топи и да ги извршува своите функции подолго време.
По дискусиите британското Министерство за одбрана ја одбрало втората опција. Лидер на проектот наречен Habakkuk бил инженерот Џефри Пајк. Тој открил дека доколку водата се измеша со целулоза, по замрзнувањето се добива лед кој е поцврст и поспоро се топи од вообичаениот. Британски и канадски партнери биле вклучени во британскиот проект, и наскоро тест-модел на бродот бил изграден и тестиран во Канада по само два месеци. Така започнало и истражувањето.
До 1943 година, бродот со должина од 18 метри бил успешно тестиран во текот на летото, но англиските адмирали имале прашања до инженерите: како да ја зголемат силата на платформата за слетување за тешки бомбардери и како да го подготват бродот со дополнителна заштита против торпедата на германските подморници. За овие подобрувања, неопходно било да се зајакне металното тело на бродот, што довело до додавање на дополнителни финансиски средства и што е најважно, на временските трошоци.
Проектот веќе не изгледал како лек за супериорноста на Германија во морето, особено од крајот на 1943 година, кога ситуацијата во војната се сврте во корист на сојузниците. Необичниот проект постепено бил заборавен и останал само во форма на цртежи. Тест-носачот се стопил и го оставил зад себе само „металниот скелет“.
