Иако мислиме дека научниците открија сѐ што се случува во Сончевиот систем и сега се стремат да ги поминат неговите граници, сепак грешиме. Има многу нешта кои сѐ уште им создаваат главоболки и на најдобрите астрономи и тоа го прави нашиот Сончев систем една од најневеројатните креации за кои некогаш сме истражувале.
Од античките времиња до денес не мачат безброј прашања поврзани со она што ја опкружува нашата планета, а овие се неколку од нив.
Јапет – месечината на Сатурн има облик на орев
Месечината на Сатурн има прилично интересна форма. Замислете дека највисоките планини на Земјата се наоѓаат во континуирана линија на Екваторот, наместо нивната тековна нормална состојба – расфрлани низ целата Земја. Ова се случува со Јапет – со висина двојно поголема висина од Еверест (20 км), постои голем планински гребен. За ова, месечината на Сатурн има јасно дефинирана форма на „орев“. Никој не знае каков е овој гребен и зошто е таму.
Миранда – месечината на Уран
Миранда. Ова е месечината на Уран. Необичноста на Миранда не е обликот, туку целокупниот изглед на месечината. Покриена со кратери и длабоки кањони, изгледа како „мозаик“. Теориите за Миранда се бројни. Една од нив е дека гравитационата сила на Уран предизвикува вулкански ерупции кои ѝ даваат на Миранда таков изглед.
Нептун зрачи повеќе топлина отколку што добива
Се очекува дека колку подалеку се наоѓа една планета од Сонцето, толку е постудена. Според оваа теорија, најоддалечената планета, која е Нептун, треба да биде екстремно студена. Но, тоа не е случај. И не дека Нептун има тропска клима. Таа не е толку ладна колку што треба да биде – температурата не е повеќе од -200 степени Целзиусови. Оваа теорија е базирана на фактот дека Нептун испушта двојно поголема енергија отколку онаа што ја прима од Сонцето. И според научниците, ова се должи на таканаречените „дијамантски дождови“. Тие се предизвикани од атмосферскиот притисок на Нептун, кој предизвикува метанот во атмосферата да биде компресиран и да се претвора во дијаманти. Тогаш дијамантите паѓаат како дожд. Ова резултира со триење и топлината се ослободува.
Азотната атмосфера на Плутон не се исцрпува
Плутон, познат како планета-џуџе, е толку мал што дури и го губи својот статус на планета. Малата џуџеста планета едвај ја задржува својата атмосфера. На секое кружење околу Сонцето, ледениот свет губи стотици тони од својата претежно азотна атмосфера. Научниците се сосема збунети зошто Плутон продолжува да има азотна атмосфера. Постои дури и теорија дека постои геолошки процес кој создава резервен азот за зачувување на азотната атмосфера на Плутон. Ова, се разбира, не може да се потврди.
Венера и светлината Ашан
Светлината Ашан за прв пат била видена во 1643 година. Не може лесно да се забележи и е позната како Лох Нес на Венера. Претставува хипотетичка светлина која може да се види само со телескоп. Се гледа само од ноќната страна на планетата Венера.
Кога Сонцето се одразува на површината на Земјата, темната страна на Месечина се осветлува. Важи само за месечини како нашата. Сличен феномен не може да се набљудува ако нема други планети во близина, бидејќи Сонцето нема како да стигне до нив. На пример, Венера нема голема месечина која ќе кружи околу неа. Досега немало успешен обид да се фати светлината Ашан, па затоа некои одбиваат да признаат дека овој феномен навистина постои.
Отсекогаш ве мачеле големите прашања? Верувате дека светот не е толку едноставен и дека постојат и работи кои не ги гледаме? На вистинското место сте. Посетете го каналот Мистерии и урбани легенди.
