Многу е веројатно дека никогаш не сте слушнале за Наташа Кампуш и никогаш не сте го виделе нејзиното лице. Но, во Австрија, многу луѓе знаат за нејзината приказна. Девојката која била киднапирана на 10-годишна возраст, била затворена цели 3.096 дена.
Не само што успеала да избега од киднаперот, туку и се обиде да научи многу лекции од нејзиното искуство и преку споделување на нејзината приказна да им помогне на жртвите со слична судбина.
На 2 март 1998 година, една жена се јавила во полициска станица во Виена. Таа рекла дека нејзиното име е Бригита Сирни и им кажала дека нејзината 10-годишна ќерка Наташа Кампуш исчезнала. Во неделата таа се вратила од одмор што ја поминала со својот татко во Унгарија, а во понеделникот заминала на училиште во Виена, но никогаш не се вратила.
Жената го викала училиштето, но тие ѝ кажале дека Наташа не дошла на сите нејзини часови тој ден. Тоа бил моментот кога Бригита одлучила да ја повика полицијата.
Пребарувањето за девојчето започнало веднаш. Прво, полицијата го проверила патот од домот на Кампуш до училиштето. Потоа почнале да бараат во најблиските езерца. Тие користеле полициски кучиња, но не можеле да најдат трага од неа.
Полицијата сугерирала дека девојчето е киднапирано и почнале да бараат околу себе. 12-годишна ученичка на училиште контактирала со полицијата и им кажала дека видела дека девојчето било присилено да влезе во бело комбе.
Полицијата одлучила да го провери секој автомобил кој одговарал на тој опис. Исто така, почнале да бараат во Унгарија од каде што неодамна се вратило девојчето. Таа ги имала сите свои документи во неа, па полицијата сметала дека е можно Наташа да може да ја премине границата, доброволно или не.
Во приближно исто време, полицијата забележала поранешен техничар, Волфганг Приклопил, од Страсхоф ан дер Нордбан, кој имал бело комбе кое изгледало многу слично на онаа што го опишало девојчето. Човекот објаснил дека му треба автомобилот за транспорт на градежни материјали. Детективите ги поставиле стандардните прашања и разговорот покажал дека Волфганг немал алиби. На 2 март, тој бил наводно дома, сосема сам.
Бидејќи полицијата морала да провери околу 700 автомобили за време на истрагата и да испрашува речиси ист број на сопственици на автомобили, Волфганг не привлекол многу внимание и не изгледал сомнително.
Наскоро, сите заборавиле на него и никој не знаел дека тој криел исплашено десетгодишно девојче во тајна соба што била голема околу 5 квадратни метри.
Собата во која Наташа живеела била 2,5 метри под земјата. Немало прозорци, имало само вентилација што ја снабдувала со свеж воздух. Собата била заклучена со две врати, од кои едната тежела 150 килограми.
Собата била целосно звучно изолирана. Значи, сите обиди на Наташа да направи што поголема бучава да привлече внимание биле бесмислени. Било можно да влезете во просторијата само преку гаражата на Волфганг. Првата врата била скриена зад обичниот плакар.
6 месеци на Наташа не ѝ било дозволено да го напушти својот импровизиран затвор. Но, подоцна, кога Волфганг почнал да чувствува дека девојчето му верувало повеќе, почнал да ја пушта за кратко време. Тој, исто така, ги купил работите што Наташа ги сака: таа имала ТВ, табла, стол и маса. Во текот на нејзиното време во заробеништво, киднаперот ѝ донел многу игри, книги и списанија.
Во 2005 година, тој се опуштил и почнал да дозволува Наташа да шета, не само во неговата куќа, туку и во неговата градина. Една година подоцна, дури и ѝ дозволил да плива во базенот на неговиот сосед. Тој ја однел 17-годишната Наташа на скијање и се уверил дека не може да му избега.
Информациите за мотивите на киднаперот се различни. Според самата Наташа, ја киднапирал за да работи за него. Тој ѝ подготвувал дневен распоред за чистење и ја терал да продолжи да учи така што ѝ давал да чита книги. Понекогаш тој ѝ се заканувал дека ќе ја убие и ѝ рекол дека има агресивни пријатели. Понекогаш, ја тепал и потоа се обидувал да ја смири.
Сепак Наташа успеала да избега. Тоа се случило во 2008 година кога киднаперот ѝ рекол да ги исчисти неговиот автомобил со правосмукалка и се расеал со телефонски повик. Девојката ја оставила правосмукалката вклучена и избегала. Тропнала на вратата во најблиската куќа и една постара жена ѝ помогнала и викнале полиција.
Полицијата се обидела да го фати Волфганг, но умрел обидувајќи се да избега. Наташа почнала да плаче кога слушнала за тоа. Нејзината реакција на смртта на нејзиниот мачител ги натерала новинарите да мислат дека развила Стокхолм синдром. Но, самата Наташа негира и вели дека секогаш мислела дека Волфганг не е ништо повеќе од криминалец.
Наташа била јавно позната. Долго време таа се плашела да разговара за нејзините искуства. Но, со текот на времето, почнала да разговара со новинарите. Таа дури и напишала автобиографија 3096 дена и филм е снимен врз основа на тоа.
Исто така имала телевизиска емисија на телевизија, каде што се обидела да ѝ каже на јавноста дека се опоравила од психолошката траума и дека можела да ја надмине нејзината недоверба кон луѓето. Сега Наташа се занимава со уметност и кножевност и активно учествува во совеување и помош на жртвите кои поминале низ истата траума. Куќата во која била држана 8 години сега е во нејзина сопственост.
