Најдобрите научни експерименти се спроведуваат нежно и бавно, а за некои од нив се потребни многу години за да добијат резултати. Понекогаш експериментите продолжуваат дури и откако лицето кое ги започнало одамна починало.
Кога започнал експериментот за битумен на Австралискиот универзитет во Квинсленд во 1927 година, професорот Томас Парнел веројатно знаел дека ќе го напушти светот долго пред да заврши експериментот. Битуменот првично изгледал цврст, но Парнел бил решен да докаже дека всушност е во течна форма.
Но самата подготовка за спроведување на експериментот траела неколку години. Професорот го загревал битуменот и го ставил во инка. Во текот на следните 3 години, тој се кондензирал и кога Парнел одлучич дека сè е подготвено, го пресекол дното на инка. Битуменот почнал да тече со исклучително бавно темпо.
Парнел починал во 1948 година, станувајќи сведок на само 2 капки од течноста. Овој експеримент, сепак, му ја овозможи Шнобелова награда позната како Антинобелова награда во 2005 година, дадена за достигнување кое „првично ги насмеало луѓето, но потоа ги поттикнало да размислат за својата одлука.“
Наградата во име на Парнел ја примил професорот Џон Митенстон, кој ја преземал одговорноста за експериментот по смртта на Парнел. „Ова е еден вид тест кој бара трпеливост“, изјавил Џон.
„Катранскиот тест“ е вклучен во листата на Гинисовата книга како „Најдолгиот лабораториски експеримент“, но има многу други кои траеле многу подолго:
- Земјоделски истражувања спроведени во Велика Британија и започнати во 1843 година;
- Часовникот Беверли во Нов Зеланд, кој продолжува да работи континуирано од 1864 до сега;
- Оксфордската електрична батерија, која работи од 1840 година;
(тие не се баш експерименти, но се сметаат за научни чуда и нивното времетраење е забележано)
Експериментот со катран навистина бара дополнителна трпеливост. Досега 9 капки се исфрлени од течноста, во просек на секои 8 години. Меѓу седмата и осмата капка, сепак, имало растојание од дванаесет години и оттогаш експериментот се смета дека е премногу нестабилен.
Научниците веруваат дека причината за доцнењето не се само надворешните услови (во 1980-тите, лабораторијата на универзитетот била реновирана и температурата била намалена), но исто така и фактот дека, по испуштањето на сите капки, притисокот што самиот катран го создава на отворот на инката е помал.
Временска рамка на експериментот:
- Прва капка – декември 1938 (8,1 години по започнувањето на експериментот)
- Втора капка – февруари 1947 (8,2 години по претходната)
- Трета капка – април 1954 (7,2 години по претходната)
- Четврта капка – мај 1962 (8,1 години по претходната)
- Петта капка – август 1970 (8,3 години по претходната)
- Шеста капка – април 1979 (8,7 години по претходниот)
- Седмата капка – јули 1988 (9,2 години по претходниот)
- Осма капка – ноември 2000 (12,3 години по претходната)
- Деветтата капка – април 2014 (13,4 години по претходната)
