Криониката е практика на длабоко замрзнување на неодамна починатите тела (или дури и само мозокот на оние кои неодамна починале) со надеж дека еден ден ќе ги оживеат. Тоа беше предмет на сериозно научно истражување.
Фиктивните аспекти на практиката како што е ледениот човек од Бетмен или невистинските гласини дека Волт Дизни е криогенски замрзнат за жал, фрлија шпекулативна сенка врз полето на криониката.
Но, неодамна, за првпат во Кина, една жена е криогенски замрзната. Жан Венлијан починала на 49-годишна возраст од рак на белите дробови, а нејзиниот сопруг, Гуи Јунмин, „ја пријавил како волонтер“ за криогенско замрзнување. И тој и неговата почината сопруга сакале да го донираат нејзиното тело во науката за да му „возвратат“ на општеството.
Оваа процедура, со која телото на Венлијан го ставила во 2.000 течен азот, била спроведена од Yinfeng Biological Group, во соработка со непрофитна организација за крионизација, Alcor Life Extension Foundation, со седиште во САД. Иако многу луѓе веруваат во овој прокет останува прашањето: Како е научно можен овој проект? Дали е ова само експеримент што ќе ни овозможи подобро да ја разбереме човечката биологија, или би можеле криогенските замрзнати луѓе еден ден да оживеат?
Тајмингот е најважен кај криониката. Телата на починатите криогенски се замрзнуваат веднаш откако ќе престане да чука срцето. „Заврзнување“ е всушност малку погрешен термин, подобар опис би бил „брзо ладење“. Хемиски коктел на конзерванси, како што се глицерол и пропандиол, како додаток на средствата за заштита од антифриз, најчесто се употребуваат за да се доведе телото во стабилна состојба, каде што нема да се распаѓа, но исто така нема да страда од оштетување од ниски температури за, разбирливо, многу долго време.
Од таму, на телата им се дава посебна грижа која и помага на идејата дека смртта е континуиран процес; Оној што на крајот може да се промени. Целта на зачувувањето ќе биде еден ден да ги одмрзнат телата и да ги реанимираат на клеточно ниво, по можност без премногу епигенетски промени.
Можеби уште не можеме да ја „измамиме“ смртта, но како што напредува науката нема да е чудно еден ден да успееме во тоа. Без разлика дали тоа ќе се случи во нашиот животен век или не, овој неодамнешен развој е секако позитивен.
