Денешните слатки не се особено корисни за здравјето на децата, но тие не се отровни како оние во Брадфорд продадени во зимата 1858 година. Првите два смртни случаи, момчиња на возраст од 9 и 11 години, биле пријавени на 31 октомври 1858 година. Имало уште неколку смртни случаи и одеднаш стотици луѓе почнале да страдаат од „ненадејна и сурова болест“. Единственото нешто што ги поврзувало сите мртви и болни биле некои навидум безопасни бонбони.
Полицијата брзо реагира и ја открива врската помеѓу пациентите со ненадејната болест. Тие веднаш се упатиле кон мала продавница на пазарот, која му припаѓала на еден човек по име Вилијам Хардејкер, кој исто така бил болен. Полицијата запленила 35 килограми од бонбоните од продавницата, но биле шокирани кога дознале дека повеќе од 1000 бонбони веќе биле продадени од истата серија.
Полицајците оделе по улиците на Брадфорд го привлекувале вниманието на минувачите и ги предупредувале за отровните бонбони. Списоците на имиња на болните (главно мали деца), како и најчестите симптоми, биле расфрлани насекаде. Одлучено е да се тестираат за да се открие која состојка ја предизвикала оваа ужасна трагедија.
Феликс Марш Римингтон бил искусен хемичар кој во минатото и служел на кралицата Викторија. Во 1842 година тој ја отвори хемиската продавница во Брадфорд. Римингтон бил талентиран научник кој ги истражувал хемиски соединенија за да ги утврди елементите во нив. Еден ден по конфискацијата на бонбоните, Римингтон добил неколку од нив за да ги анализира. Тој сметал дека тие содржат арсен во различни количини.
Конечно, целиот случај е откриен. Младиот Џејмс Арчер, кој работел за локален слаткар, бил испратен да купи смеса позната како terra alba, која била користена како замена за шеќер во некои слатки. Но, кога пристигнал во продавница, сопственикот Хоџсон не се чувствувал добро, па неговиот неискусен помошник Вилијам Годард одлучил да го услужи Арчер. Тој направил фатална грешка и му продал на момчето 12 килограми арсен, верувајќи дека тоа е terra alba.
Подоцна, полицијата утврдила дека голем дел од теглите во продавницата не биле обележани и дека поради тоа Вилијам погрешил. Арчер се вратил во слаткарницата каде што друг слаткар, Џејмс Апелтон ја почнал подготовката на бонбоните. Додека ги мешал состојките, тој самиот почнал да се чувствува непријатно, но продолжил да работи, а подоцна и бонбоните биле продадени на трговецот Хардејкер. Слатките имале различна боја, но наместо да ја провери причината Хардејкер ги продавал по пониска цена. Тој продал илјадници бонбони кои со себе носеле болест и смрт.
Годард и неговиот шеф Хоџсон биле обвинети за убиство. И покрај признанието дека предупредувачките знаци биле занемарени, тие биле ослободени од сите обвиненија, бидејќи судијата утврдил дека она што се случило е само серија трагични настани. Сепак, општеството не ја следи оваа одлука и организира комитет за да им помогне на очајните семејства кои ги изгубиле своите најблиски.
Иако случајот се развива на овој начин, тој ја повикува јавноста, властите, хемичарите и докторите да ги разгледаат начините на кои ги складираат, продаваат и користат хемиските соединенија и отрови. Во 1868 година бил донесен Законот за фармација, ограничувајќи ја продажбата на отрови и опасни лекови на квалификувани лекари и фармацевти.
Отсекогаш ве мачеле големите прашања? Верувате дека светот не е толку едноставен и дека постојат и работи кои не ги гледаме? На вистинското место сте. Посетете го каналот Мистерии и урбани легенди.
