Во 1988 година, здравјето на 12-годишниот Мартин Писториус одеднаш почнало да се влошува, и на крајот тинејџерот паднал во кома. Докторите велеле дека момчето било во вегетативна состојба и ништо не можело да му помогне. Сите околу него мислеле дека не слушна или не разбира ништо, но тие грешеле.
И бидејќи Мартин апсолутно не го контролирал неговото тело, тој не можел да им даде сигнал на оние околу него. Сè се променило по 13 години, кога сестрата по име Вирна се грижела за него.
Еден ден во јануари 1988 година, 12-годишниот Мартин се вратил дома од училиште и се пожалил дека го боли грлото. Тој повеќе не одел на училиште, бидејќи неговото здравје почнало да се влошува многу. Постепено престанал да јаде, долго време можел да спие дури и во текот на денот, чувствувал болка додека одел и неговото тело слабеело. Промените се случиле и со свеста: прво почнал да ги заборави фактите, потоа заборавил да прави едноставни дејства, а потоа престанал да ги препознава лицата на блиските луѓе.
Мајка му секој ден му покажувала видеа и фотографии. Но сетоа тоа било бескорисмо, а почнале да се појавуваат и говорни нарушувања. Една година по тој ден, во болничкиот кревет, тинејџерот ги кажал своите последни зборови: „Кога ќе си одам дома?“
Мартин повеќе не изгледал како 13 годишно момче, неговот тело било извиткано, не бил парализиран, но не можел да го движи. Само можел инстиктивно да ја проголта храната која му ја давала мајка му.
Во овој момент, Мартин веќе бил во будна кома. Ова е невропсихијатриско нарушување во кое очите на пациентот се отворени, тој ги ротира, често предизвикува хаотични движења со екстремитетите, говорот и емоционалните реакции се отсутни, вербалните команди не се перципираат и контактот со него е невозможен. Во исто време, се зачувуваат основните вегетативни функции на пациентот (дишењето, кардиоваскуларната активност, цицањето, голтањето, излачувањето на урината и изметот).
На крајот, по една година залудни обиди да ја дознаат причината за болеста, лекарите од Јужна Африка ги кренаа рацете и советуваа да го однесат детето во интернат. Научниците од други земји (Америка, Канада и Англија) изјавиле дека тешко можат да помогнат, бидејќи, според нив, лекарите од Јужна Африка направиле сé што е можно.
На 16 години Мартин почнал да ги фокусира очите, да слуша, да мириса и, што е најважно, да размислува. Но, сепак сѐ уште не можел да го движи телото.
Умот му станувал посилен, а до 19 години целосно се опоравил. Мартин јасно разбрал кој бил, каде бил и што се случувало околу него и во светот (имало телевизор во одделот). Но, бидејќи младиот човек практично не го контролирал неговото тело, тој не можел да каже дека е свесен, а не стариот „зеленчук“ со интелектот на 3-месечно бебе. Мартин бил буквално погребан во неговото тело.
Мартин се обидувал да им покаже на домашните дека е свесен, но сѐ резултирало со неуспех. Тој се помирил со фактот дека засекогаш ќе остане заробен во своето тело.
Во тое време неговото семејство било во два табора. Неговиот татко Родни кој се грижел за Мартин и неговата мајка Џоан која се грижела за нивните други две деца и сакала Мартин да го прати во посебна установа. Тие често се карале и во еден момент Џоан со солзи во очите се свртела кон Мартин и му кажала: „Ти треба да умреш! Ти си должен да умреш!“ Мартин повеќе од било кога сакал да го исполни нејизното барање.
Кога Мартин имл 23 години, една млада девојка по име Вирна почнала да работи како помошна медицинска сестра во дневната болница. Таа била единствената личност која при вршењето на своите рутински работи не зборувала со себе, туку со неподвижниот Мартин. Тогаш почнал почесто да се поврзува со Вирна. Била сигурна дека Мартин не ја слуша, но сепак споделувала сè што се случило во нејзиниот живот.
Тој ја гледал во очите со сета своја моќ, но Вирна воопшто не реагирала на тоа. Но, еден ден таа забележала дека Мартин остро испушта здив кога ќе постави некои прашања. Таа, исто така, можела да ги фати неговите едвај забележливи насмевки и движења на главата. Вирна зборувала за ова со своите колеги, но тие не верувале во свесноста за делата на Мартин.
Таа ги убедила родителите да го однесат момчето во Центарот за алтернативна комуникација на Универзитетот во Преторија за да биде тестиран. Мартин веќе имал 25 години, тоа било во 2001 година.Тој успеал да докаже дека е свесен. Тогаш почнало неговото лекување, но сите сѐ уште го третирале како незрело дете. Освен Вирна.
Мартин се заљубил во неа и откако успела некако да ѝ демонстрира таа му рекла: „Дали мислите дека нешто е можно помеѓу нас? Жал ми е, Мартин.“ Тогаш на Мартин му се скршило срцето.
Така Мартин се мотивирал да оздрави и по 2,5 години успеал да зборува и да седи исправено во инвалидска количка, како и да ги користи рацете сосема нормално. До декември 2006 година, Мартин честопати зборувал со јавноста и работел многу напорно. Тој спиел 5-6 часа на ден, а остатокот од времето работел или проучувал нешто ново. Но, не бил заљубен.
Еден ден во 2008 година, Мартин зборуваше на Skype со неговата сестра Ким, која во тоа време била во Велика Британија и до неа се појавила нејзината пријателка Џоан. На Џоан ѝ се допаднала насмевката на Мартин и тие продолжиле да комуницираат. Во 2009 година стапиле во брак.
Во тоа време, десната страна на телото на Мартин толку многу се опоравила што не само што можел да го сипе кафето во чаша, туку и да вози автомобил. Неодамна, на крајот од 2018 година, тој и неговата сопруга Јоана станаа родители на убавото бебе по име Себастијан Алберт.
Сега Мартин има 44 години, живее среќен живот иако 13 години бил заробен во своето тело.
