За разлика од типичните западни замоци низ цела Европа, јапонските замоци не се залагале за конструкција слична на цитаделата. Тие можеби изгледале сосема поинаку, но замоците на богатите биле изградени за прилично исти цели: раскошен дом кој нудел заштита и место од кое господарите можеле да влијаат врз околните села.
Првите јапонски замоци се појавиле во 15-от век, додека земјата се соочувала со еден од ретките периоди на криза. Во текот на вековите, замоците биле изградени или како управувачки центри или едноставно за да се смести феудален господар. На врвот на овој тренд, се смета дека повеќе од 5.000 замоци биле изградени во Јапонија, но денес преживеале само десеттина.
Замокот Химеџи
Традиционално изградени од камен и дрво, јапонските замоци имаат архитектонски карактеристики кои се прилично впечатливи. Еден од најимпресивните од сите е замокот Химеџи. Целиот комплекс се наоѓа на врвот на ридот и е составен од дури 83 различни структури, од кои многу се поврзани едни со други со коридори. Друг исто така интересен замок е Ниџо, кој се наоѓа во поранешниот главен град на Јапонија, Кјото. Овој замок е познат по тоа што можеби е најдобар пример за јапонскиот „славејски систем“ за подови, кој е специјално дизајниран да ги фати непоканетите гости кои продираат во границите на замокот.
Замокот Ниџо
Автентичниот систем за подови функционирал како автоматски аларм за натрапници, што секако бил многу познат изум за време на периодот Едо во Јапонија, кој се протегал од почетокот на 17-от век до некаде во доцните 1860-ти.
Ова била епоха означена со делумно феудалистички систем, при што регионалните лордови познати како Даимјо имале привилегија да управуваат и контролираат сопствени земји, а исто така користеле и приватни војски за заштита.
Создадени од најдобрите занаетчии и столари од целата земја, славејските подови или „uguisubari“, се дизајнирани на таков начин што прават звук сличен на птица кога некој ќе оди по нив. Дури и најлесниот чекор предизвикува шајките да се тријат прицвртени за носачот создавајќи јасен звук. Звукот не е многу гласен, но бил доволен да ги предупреди стражарите за опасноста.
Бидејќи ова станал добар метод кој им помагал на стражарите да определат каде се наоѓа крадецот, „славејските подови“ почнале да се користат не само за замоци туку и за храмови каде се чувале богатства. Освен замокот Ниџо, и денес постојат и други примери на такви подови во ентериерите на будистичкиот храм Шингон Даикаку-Џи, во Кјото и храмот Чион во Хигашијама-Ки.
