Три мајки се собрале еднаш во близина на селото, кај чешмата. Две од нив почнале да ги фалат своите синови. Една рекла дека нејзиниот син е најубавиот меѓу момчињата во селото, најсилниот и најпаметниот. Втората не и останала должна и го фалела синот со завист. А третата жена стоела покрај нив и молчела.
Другите две ја прашале зошто молчи. Таа одговорила: „Па мојот син е обичен, нема ништо посебно во врска со него.“
Жените ги наполниле стомните со вода и тргнале кон своите домови. По патот ги сретнале своите синови. Синот на првата одел на раце и фрлал тешки камења. Мајката се радувала и рекла: „Погледнете го мојот херој!“ Синот на втората жена танцувал и пеел како славеј. Мајката гордо се насмевнала на својот син. Синот на третата жена се стрчал кон мајка му и ги земал тешките стомни од нејзините раце и тргнал кон дома.
Еден мудрец поминувал по патот во тој момент и двете жени тргнале кон него за да му постават прашање. Тие го прашале чиј син е најдобар. Старецот одговорил: „Каде се вашите синови? Јас видов само еден.“ и покажал кон момчето кое ги носело стомните на неговата мајка.
