Повеќето луѓе знаат за големите градежни достигнувања на династичките Египќани, како што се пирамидите и храмовите на Гиза, како и на Сфингата. Многу книги и видеа покажуваат претстави од огромни работни сили што ги сечат блоковите од камен на топлото пустинско сонце и внимателно ги поставуваат на место. Сепак, некои од овие неверојатни дела едноставно не можеле да бидат направени од овие луѓе за таа временската рамка што ја нарекуваме династички Египет.
До седмиот век п.н.е. во Египет имало многу малку железо, бидејќи овој материјал почнал често да се користи по нападот на Асирците. Всушност, древните Египќани сметале дека железото е нечист метал поврзан со Сет, духот на злото кој, според египетската традиција, ги управувал централните пустини на Африка. Биле пронајдени неколку примери на метеорско железо кое потекнувало од пред Асирците, но тоа се состои од мали украсни зрнца.
Најосновниот проблем што се појавува е тоа што во многу древни места во Египет се наоѓаат убаво изработени дела во базалт, гранит, кварцит и диорит, кои се многу тешки камења кои не можат да се обликуваат ефикасно дури и од појачаните железни средства. Во поголемиот дел од историјата на Египет, алатките кои се користат за обликување на камен се состојат од појачана бронза, која е многу помека од железото.
Во Асуан, кој е близу до границата со Судан, а тука се наоѓа и познатиот недовршен обелиск и уште еден помал, кој сеуште е прицврстен на гранитниот темел. Археолозите тврдат дека женскиот владетел познат како Хатшепсут, кој дошол на тронот во 1478 п.н.е., ја прекинал изградбата на поголемиот од двете. Тој е скоро една третина поголема од било кој древен египетски обелиск некогаш подигнат. Ако го завршиле, ќе бил околу 42 метри и би тежел речиси 1.200 тони.
Најголемите прашања што се јавуваат се: кои алатки можеле да се искористат за да се обликува овој огромен камен споменик, и како Египќаните планирале да го издигнат од јамата во која седи, земајќи ја предвид неговата огромна тежина и големина. На првото, повеќето египтолози веруваат дека кружните и рачните камени чекани од долерит биле главните алатки кои биле користени.
Во основа, секоја алатка треба да има поголема цврстина од материјалот што се сече или обликува. Розевиот гранит од кој е составен незавршениот обелиск има слична цврстина со долеритот, а бронзата исто така би била премногу мека. Друг проблем со кој се соочуваме е тоа што во ровот има многу малку простор за да може да се создаде силен удар, а таквите повторени напори би можеле да ја скршат и алатката.
Многу експерти се согласуваат дека дури и модерната технологија ќе треба да се помачи за да изгради некој ваков монумент, а како тоа го сториле древните Египќани и дали воопшто тие стојат зад овие монументи, останува мистерија.
Отсекогаш ве мачеле големите прашања? Верувате дека светот не е толку едноставен и дека постојат и работи кои не ги гледаме? На вистинското место сте. Посетете го каналот Мистерии и урбани легенди.
