Нашиот свет е прилично комплициран. Во бескрајните вести за цените на нафтата, движењата на протестите и состаноците на шефовите на држави кои разговараат за следната финансиска криза, не ги забележуваме секогаш позитивните и веселите работи што се случуваат наоколу.
Еве неколку приказни од секојдневниот живот на луѓето кои ќе допрат длабоко во вашите души.
Денес на ручек забележав дека еден од нашите градежни работници(човек со брада во 40-тите години) на неговиот таблет го гледа цртаниот филм „Сунѓерот Боб“. Тоа е прилично различно од изгледот и возраста на човекот, па му се обратив со прашање:
– Па како ти се допаѓа?
– Па, така-така – одговори тој, но продолжи да гледа внимателно
– Зошто го гледаш тоа?
– Го гледам поради ќерка ми
– ???
Се испостави дека човекот има 7-годишна ќерка, која е слепа од раѓање. И сега таткото гледа „Сунѓер Боб“ и секоја вечер и го раскажува цртаниот во форма на бајка на свој начин. Тој гледа „Маша и Медо“ и други цртани. Тој се обидел да ѝ пушти аудио бајки, но девојчето сакало да го слуша нејизниот татко. Ние го слушавме и на неколку од нас ни се насолзија очите. Шефот, голем човек со седа коса 10 минути ги држеше рацете на лицето. Интересно беше да се види реакцијата на целата толпа. Никој не остана рамнодушен.
Адлер, во близина на станицата. Тоа се годините кога бабите седеле на станицата и повикувале туристи на кои им е потребно сместување. Истото го правеше и мојата баба, изнајмувајќи неколку соби. И нашата куќа се наоѓа веднаш до станицата. Таа забележала како од возот излегува семејство. Две жени и три деца, сите расплакани.
Само одат и не прашуваат ништо. Мојата баба, како љубезна и љубопитна личност, веднаш прашала: „Што се случило?“ Потоа ги примила во дворот затоа што на децата им се пиела вода. Семејството всушност патувало од Иркутск и било ограбено во возот. И оттаму оделе каде што ги носел патот. Во принцип баба ми ги прифатила и живееја со нас 2 недели. Тие немале пари, но тоа не било важно.
Подоцна тие ѝ вратиле сѐ на мојата баба. Но баба ми не го очекуваше ова. Се разбира оваа семејство продолжи да доаѓа кај нас, година по година и така цели 20 години. И тие секогаш ја кажуваа оваа приказна на маса. Ние станавме едно семејство тоа лето.
Јас имам еден стар брош, ништо посебно нема за него, може да се каже. Пред некој ден во метро ме сретнува една 70-годишна баба и ме прашува дали ќе сакам да ѝ го продадам, ми понуди пари. Јас ја одбив, но таа ми го даде нејзиниот број и ми рече да размислам и доколку сакам повеќе пари таа ќе најде.
Ја прашав мојата баба и таа ми кажа дека брошот ѝ го подариле пред многу години. Ми стана интересно и ѝ се јавив на бабата. Се испостави дека тоа бил брошот на нејзината мајка, кој таа го продала пред 60 години за да го нахрани своето семејство. Ми покажа и стари фотографии. Едноставно ѝ го подарив брошот.
